Trauma is geen verhaal dat alleen in je hoofd leeft. Het nestelt zich in je lichaam, je spieren, bindweefsel en zenuwstelsel – ervaringen die je hoofd misschien vergeten is, maar je lichaam zeker heeft onthouden.
 

Chronische spanning, onverklaarbare pijn, angsten, paniek of een constant gevoel van ‘bevroren zijn’ zijn geen teken van zwakte, maar signalen. Je lichaam fluistert wat je ooit niet kon verwerken: “Hier zit iets dat aandacht vraagt.”
 

Net zoals dieren instinctief trillen na gevaar om spanning te ontladen, bezit ook ons lichaam dit natuurlijke vermogen. Maar wij hebben geleerd dit te onderdrukken – uit angst, schaamte of simpelweg omdat we het verleerd of afgeleerd hebben. We moesten immers stilzitten, rustig zijn en ons niet aanstellen.
 

Zo hopen trauma’s zich op: als een rugzak die je meesleept, vaak zonder dat je het beseft. Het resultaat? Een zenuwstelsel dat blijft hangen in overlevingsmodus, een ademhaling die oppervlakkig wordt, en een overvol hoofd.